De post bezorgt een roze muts met lange zachte oren en een gezichtje. De ogen kijken me vol verbazing aan. Mijn nieuwe hoofddeksel tegen de kou bij mijn volgende raambezoek aan een zorginstelling. Ik zeg expres ‘bezoek’ en geen ‘optreden’. In dat laatste zit voor mij een ingestudeerde act verpakt. En een act gaat lijnrecht in tegen wat ik gewoonlijk doe als contactclown: afstemmen op wat vanuit mijn publiek ontstaat. De bewoners met dementie reageren steeds anders als ze me zien, geen sprake van iets instuderen voordat ik ze opzoek…
Toch, als ik de zachte muts aai en een van de oren zich opricht doordat ik in het mechaniekje aan het uiteinde knijp, krijg ik een idee voor interactie. Ik laat op z’n clowns de bewoners kiezen tussen wat ik voor hen op mijn hoofd zet. Wordt het de blauwe muts met bloem? Een beetje saai is hij wel, maar ook lekker warm als ik in de kou voor het raam speel. Of zet ik de knalgele met zonnebloemen op, mijn zomerhoedje? Of… mijn nieuwe muts met ogen en oren?
Ik bekijk in de spiegel het effect van orenspel en mijn mimiek. Contactclown Meloentje met een Muts, een nieuw duo. Muts en Meloentje! Toegegeven, toch een soort act….
